Problemy seksualne po ślubie

Mimo emancypacyjnych i partnerskich modeli edukacyjnych nadal większość kobiet ceni zdecydowanych mężczyzn.

W naszej kulturze kontakty przedmałżeńskie stały się powszechne, więc dla większości ślub jedynie je formalizuje. Coraz częściej zdarza się jednak, że część osób przekracza seksualny Rubikon po zawarciu małżeństwa.

Niektórzy rozpoczynają życie seksualne dopiero po zawarciu małżeństwa.

Motywacje takich decyzji są różne - zasady religijne, lęk przed ciążą lub rozczarowaniem, pragnienie uczynienia z seksu czegoś wyjątkowego i wiele innych przyczyn. Lęk przed AIDS również skłania do realizacji modelu tzw. seksu bezpiecznego, czyli współżycia w ramach stałego związku.

Wśród par, które rozpoczynają współżycie po ślubie i mogą napotkać trudności, spotykamy się z trzema wariantami: doświadczony mąż i dziewicza żona, doświadczona żona i dziewiczy mąż, oboje bez doświadczeń.

Pierwszemu wariantowi towarzyszy najmniej problemów seksualnych. Doświadczony mężczyzna zapewnia kobiecie poczucie bezpieczeństwa i zazwyczaj potrafi przełamać jej opory. Sytuacja wygląda inaczej, gdy żona ma np. pochwicę, dyspaurenię (niezdolność do osiągnięcia orgazmu) czy fobie seksualne, ale na ogół te zaburzenia są rzadko spotykane, a ich leczenie wcześnie zainicjowane rokuje wyzdrowienie.

Drugi z wariantów zdobywa coraz większą popularność. Wielu mężczyzn, np. zahamowanych czy odczuwających lęk przed inicjacją, wiąże się z doświadczonymi kobietami, które są dla nich "terapeutkami"i "nauczycielkami" ars amandi. Trudności na początku współżycia z reguły są skutecznie rozwiązywane dzięki doświadczeniu kobiety. Problemy mogą pojawić się później, np. w przypadku, kiedy dowartościowany mężczyzna sam pragnie być "nauczycielem" i nawiązuje romans z dziewiczą kobietą. W wielu innych przypadkach małżeństwo układa się pomyślnie, zwłaszcza gdy mężczyźnie odpowiada rola dziecka, a kobiecie rola rodzica.

Z trzecim wariantem mamy w ostatnich latach coraz częściej do czynienia i w nim występuje najwięcej typowych problemów. Partnerzy bez doświadczeń mogą przeżywać niepokoje, ujawniać pewną nieporadność, a także techniczne trudności. To wszystko jest oczywiste. Jednakże w takim przypadku w podświadomości kobiety może zrodzić się sprzeczność między postawą wobec mężczyzny a postrzeganiem męskiej roli.

Z jednej strony kobieta ceni dziewiczość mężczyzny, cieszy ją fakt, że jest jego pierwszą partnerką i miłością, że dążą do osiągnięcia wspólnoty miłości i erotyzmu. Z drugiej jednak strony uwarunkowany kulturowo archetyp doświadczonego mężczyzny sprawia, iż często odczuwa ona niepokój, brak poczucia bezpieczeństwa i zaufania wobec takiego partnera.

Ewentualna nieporadność w próbach współżycia pozbawia go autorytetu w oczach kobiety.

Stan ten pogłębiany jest przez współczesną edukację seksualną, która m.in. obciąża mężczyznę odpowiedzialnością za właściwe traktowanie partnerki, bycie czułym i delikatnym kochankiem, doprowadzenie jej do orgazmu. Nic więc dziwnego, iż wielu mężczyzn z lęku przed wywołaniem bólu czy rozczarowania u kobiety ujawnia przewrażliwienie wobec wszelkich przejawów jej lęku. Prowadzi to do tego, że wystarczy grymas na twarzy kobiety, złączenie przez nią ud w obawie przed próbą penetracji pochwy, ujawnienie bólu przy naciskaniu członkiem na błonę dziewiczą, aby mężczyzna zrezygnował z kontynuowania współżycia.

Tego typu zachowanie wyzwala sprzeczne odczucia również u kobiety: z jednej strony wdzięczność dla mężczyzny za jego delikatność, subtelność, chęć niesprawienia jej cierpienia, ale z drugiej - pogłębia się kryzys jego autorytetu w roli męskiej i brak poczucia bezpieczeństwa. Mijają dni, tygodnie, często i miesiące... a żona pozostaje w stanie dziewiczym. Jeżeli odczuwała ona lęki przed defloracją, bólem podczas współżycia, to w takiej sytuacji ulegają one pogłębieniu.

Część kobiet decyduje się na zabieg, podczas którego ginekolog dokonuje defloracji w znieczuleniu, w warunkach szpitalnych. Zdawałoby się, że problem zniknie, jednak często nic się nie zmienia. Wprawdzie lęk przed defloracją minął, ale brak poczucia bezpieczeństwa sprawia, iż kobieta nadal lęka się zbliżenia. Mimo motywacji do współżycia osoba partnera wyzwala w niej stan napięcia fizycznego i psychicznego. U niejednego mężczyzny w następstwie takich sytuacji pojawiają się zaburzenia erekcji na tle nerwicowym. Trzeba zatem leczyć jego, partnerkę, a także prowadzić terapię związku.

Tak więc przesadna rola "dżentelmena" w dziedzinie życia seksualnego obraca się przeciw wszystkim zainteresowanym.